«Γιατί κάνουμε τέχνη; Για να παραβιάσουμε τα όριά μας, να επεκτείνουμε τα όριά μας, να καλύψουμε το κενό μας, να ολοκληρωθούμε.»

(Γιέρζι Γκροτόφσκι, "Για ένα φτωχό θέατρο")

Μεγαλώνοντας βέβαια τα όρια στενεύουν και η παραβίασή τους απαιτεί μεγαλύτερο κόπο. Στα παιδιά, όμως, (και κυρίως, στις μικρότερες ηλικίες), όπου ο αυθορμητισμός δεν έχει ακόμη "χαλιναγωγηθεί" και η παρορμητικότητα δεν έχει ακόμη πλήρως "καταπολεμηθεί", το θέατρο μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο εργαλείο για την επίτευξη στόχων εκπαιδευτικών, καλλιτεχνικών, ψυχαγωγικών. Το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής αποκτά όλο και σημαντικότερη θέση στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου. Ο ρόλος του δεν είναι σε καμία περίπτωση να ανακαλύψει παιδιά-ταλέντα (ποιος μπορεί άλλωστε να το κρίνει αυτό;) αλλά να βοηθήσει τα παιδιά να εξερευνήσουν το καθένα τις δικές του ιδιαίτερες κλίσεις και ικανότητες παίζοντας συμπληρωματικά έναν ενισχυτικό προς τα υπόλοιπα μαθήματα ρόλο. Η αυθόρμητη έκφραση της ομάδας σε ένα κλίμα χαράς και δημιουργίας είναι το κυρίως ζητούμενο. Και μόνο όταν η τάξη είναι και ομάδα μπορεί αυτό να επιτευχθεί. Όταν τα παιδιά αρχίσουν να συν-λειτουργούν, να συν-αποφασίζουν και να σέβονται το καθένα την ατομικότητα και τις ιδιαιτερότητες του άλλου, τότε ανοίγει ένας δρόμος δημιουργίας. Μόνο μέσα στην ομάδα όλα τα παιδιά θα νιώθουν ασφαλή, ώστε να ανακαλύψουν και να καλλιεργήσουν τα εκφραστικά τους μέσα (σώμα, ήχος, λόγος), να αποδεσμεύσουν τα συναισθήματα και την φαντασία τους, να διευρύνουν την επινοητικότητά τους και έτσι, να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, βρίσκοντας το καθένα τη θέση του μέσα στην ομάδα. Ελπίζουμε, λοιπόν, πως στο μέλλον κατά τον ίδιο τρόπο θα καταφέρουν να βρουν κάπως ευκολότερα και τη θέση τους μέσα στην κοινωνία.